Boek: Armadale van Wilkie Collins

In deze rubriek zal ik steeds een boek behandelen dat ik aan het lezen ben, of dat ik heel mooi vond. Deze keer Armadale (1866) van Wilkie Collins.

Wilkie Collins (1824-1889) is een Victoriaans schrijver en de eerste auteur die een crime novel schreef, hij wordt door literaire critici gezien als vader van het detective genre, samen met T. S. Elliot. Destijds werden de boeken van Collins echter aangeduid als sensation novels. Zijn boeken zorgden voor veel opschudding in de maatschappij en in bijna elk voorwoord maakt hij excuus voor het eventueel ongepast gedrag van de karakters. Andere bekende boeken van hem zijn: The Moonstone (1868), The Woman in White (1859) en No Name (1862), ik heb de eerste twee boeken ook in de kast staan die tevens ook zeer aan te raden zijn.

Armadale wordt aangeduid als een documentaire roman, dit omdat veel hoofdstukken alleen maar bestaan uit briefwisselingen en omdat alles op een documentaire-achtige manier verteld wordt door de 'alwetende verteller'. Het verhaal gaat over twee verre neven die allebei Allan Armadale heten, de vader van de één had lang geleden de vader van de ander vermoord. Deze moord is als een schaduw over de levens van de neven. Echter, de ene Allan, die als alias Ozias Midwinter heet, weet wel van dit geheim en probeert de andere Allen te beschermen. De neven zijn heel verschillend: zo is Ozias een lichtelijk depressief karakter die veel piekert en is Allen iemand die altijd op zijn gevoel afgaat. Er gaat aan het geheim een hele voorgeschiedenis af waardoor bepaalde plotwendingen duidelijk worden. Zo speelde er een voormalig dienstmeisje, Lydia Gwilt, een sleutelrol in deze voorgeschiedenis en heeft in het 'heden' van het verhaal haar zinnen gezet op Allen, die door onverwachte overlijdens in zijn familie een rijke erfgenaam is geworden. Zij is echter niet te vertrouwen en speelt een cruciale rol in het ongeluk van de beide neven. Wel weet Miss Gwilt het vertrouwen van Midwinter te krijgen en zo drijft zij de neven langzaam uit elkaar met fatale gevolgen. Ook is zij verslaafd aan opium.

Het boek leest, als je van de Victoriaanse schrijfstijl houdt, heel fijn weg. De schrijfstijl is ietwat 'zwaar' doordat er veel beschrijvingen zijn van de scenery en de gedachtegangen van de karakters. Zulke verhalen zijn vaak langzaam en komen rustig op gang, je moet het dus ook niet voor even tussendoor lezen maar er echt voor gaan zitten, en zijn vaak vrij 'donker': de locaties zijn wild (denk aan moerassen, heides, verlaten plekken) en donker, karakters hebben veel meegemaakt en dragen bijna altijd een heftig verleden met zich mee; het lot is onontkoombaar en de karakters ondergaan alles. Collins schrijft ook op deze langzame manier maar heeft meer dialogen in zijn verhalen en de beschrijvingen die hij heeft voegen echt wat toe, zijn boeken zijn wat luchtiger, dan bijvoorbeeld de Brontië zusjes (van Jane Eyre o.a.). De Victoriaanse romans kan ik altijd er waarderen omdat ik meer het gevoel heb echt met een karakter 'in contact' te komen dan met sommige moderne boeken.

Conclusie: Armadale, is net als de andere boeken van Collins heel fijn om te lezen.

Armadale is verkrijgbaar bij webwinkels als bol.com of een Engelstalige boekhandel (Waterstones bijvoorbeeld) voor €14,-.